H Επίκληση στέκει ισσοροπώντας ανάμεσα στο γνώριμο και το άγνωστο, όχι ως μια απλή μορφή, αλλά ως οιωνός. Το έργο περιγράφει τη στάση εκείνου που διαβάζει πέρα από την όραση: ενός μάντη, μιας σιωπηλής Πυθίας, ενός ερμηνευτή των σκιών.
Η μορφή μετατρέπεται σε τελετουργική πράξη μαντείας, όχι τυχαίας, αλλά ιερής. Ενσαρκώνει την ένταση ανάμεσα στη διαύγεια και την ασάφεια, ανάμεσα στη προφητεία και τη λήθη, καλώντας το θεατή να γίνει συμμέτοχος, παγιδευμένος στη στιγμή μιας ερώτησης που δεν τολμά να ειπωθεί.
